اولین پست توی اولین روز شروع یه تصمیم بزرگ ...

سلام به امام زمانم به حضرت فاطمه به پروانه وثوق و حسینعلی مرمزیار ...و سلام به فاطمه ی درونم 

امروز اولین روز  شاید  بزرگ ترین تصمیمم توی زندگیمه  که شروعش کردم  یه حس ترسی تو  وجودمه که همش از جا زدن توی این تصمیم میگه ولی یه حسم هس میگه حتما میتونم سربلند بیام بیرون ینی این حسه همین خداس که هوامو داره میدونه توکل کردم بهش ازش خواستم هیچ موقه نه تنها توی این مسیر بلکه توی همه ی زندگیم پیشم باشه و تنهام نزاره و میدونم با اینکه بنده ی زیاد خوبی هم براشس نیستم باز با همایتاش تنهام نمیزاره 

دلم گرفته از خودم  نمیدونم چرا خدا این تصمیمو گذاشت توی زندگیم که شاید بتونه مسیر زندگیمو عوض کنه ولی من نمیخوام نه اینکه آیندش بد باشه ولی میترسم از اینکه به آرزوی قلبیم نرسم که همون د.ک.ت.ر شدنه من به امام زمانم قول دادم و نمیخوام بزنم زیرش نمیخوااام واقعا نمیخوام  :( 

میشه ینی منم به آرزوم برسم بتونم دل امام زمانمو شاد کنم میدونم نمیشم جزو یاراس ولی همین که بتونم برای یارانش کاری کنم خودش کلیه خیلی ...

از وقتی تصمیم گرفتم چادر سر کنم ررفتاره اطرافیانم یه جوری شده که حس میکنم این دور شدنشونو ازم یه جوری که وقتی مسخره میکنن ناراحت نمیشم ولی میگن چرا وقتی نمیدونن قضاوت میکنن کاش من اینجوری نباشم  و زود در مورد دیگران قضاوت نکنم 

میدونی چیه همیشه دلم میگیره از اینکه من چرا باید دوستامو توی هر شرایطی آروم کنم ولی هیشکی نیس منو آروم کنه بغلم کنه بگه اشکال نداره من پیشتم البته خدا هستا که دلم به بودنس قرصه ولی بعض اوقات ادم دلش یکی از جنس خودشو میخواد که رو در روش بشینه به حرفات و بغضات توجه کنه به کسی که زود قضاوت نکنه ولی حیف که نیس...

دلم برا مهدی تنگ شده خیلی ....دیگه خوابشو نمیبینم  شاید دیگه مثه قبلنا بهم فک نمیکنه شاید یکی دیگه رو دوست داره که قدش بلند باشه خوشگل باشه چادری باشه ...شاید شاید شاید ....

هعی امان از این شاید شایدا

دلم میخواس الان برم پیش مزار حسینعلی ولی نمیشه آخه شبه راهشم از خونمون تقریبا دوره  :((

_____________________________

دوشنبه 2 آذر 1394 شمسی

آهنگی که خیلی حالمو میفهمه در حالی که از ترجمش هیچ نمیدونم  ...

S'il Suffisait D'aimer